Heb ontzag voor God en geef hem eer, want nu is de tijd gekomen dat hij zijn oordeel zal vellen. Aanbid hem die hemel en aarde, zee en de waterbronnen geschapen heeft”.
Dit is de oproep van de eerste van de drie engelen in Openbaring 14 (zie verzen 6-12). Hij wordt afgebeeld als ‘vliegend in de hemel, met een eeuwig evangelie om te verkondigen aan hen die op aarde wonen, aan elke natie en stam en aan elke taal en elk volk’.
Dit evangelie is het eeuwigedurende Goede nieuws, dat God niet het soort persoon is dat Satan van hem heeft gemaakt ̶ onvoorspelbaar, niet vergevend en streng. Hij is in plaats daarvan de liefdevolle hemelse Vader die Jezus is gekomen om te openbaren. Hoewel hij ontzagwekkend is in zijn majesteit en macht, is hij oneindig genadig voor al zijn mensen, vooral voor zijn wanorderlijke kinderen op deze aarde.
Hoe zou de engel die zo een Goede Nieuws brengt ook kunnen spreken van angst en oordeel? Zou onze liefhebbende Vader zijn kinderen oproepen om Hem uit angst te aanbidden?
Johannes leerde dat wanneer een mens de waarheid over God leert kennen en aanvaarden, hij niet langer bang is. Hij anticipeert zelfs op de dag van het oordeel zonder angst! Hier zijn slechts enkele zinnen uit de beschrijving van Johannes over wat deze waarheid en dit begrip kan doen met de persoon die ervoor kiest om God te vertrouwen:
“Zie hoeveel de Vader ons heeft liefgehad! Zijn liefde is zo groot dat we Gods kinderen worden genoemd ̶ en zo in feite zijn we ook.
“Wie liefheeft, is een kind van God en kent God. Wie niet liefheeft, kent God niet, want God is liefde. En God toonde Zijn liefde voor ons door Zijn enige Zoon in de wereld te zenden, opdat wij door Hem leven zouden hebben”.
“God is liefde, en wie in de liefde leeft, leeft in vereniging met God en God leeft in vereniging met Hem. De liefde wordt in ons volmaakt gemaakt, zodat wij op de Dag des Oordeels moed kunnen hebben; en wij zullen die hebben omdat ons leven in deze wereld hetzelfde is als dat van Christus. Er is geen angst in de liefde; volmaakte liefde verdrijft alle angst. Dus dan is de liefde niet volmaakt gemaakt in iemand die bang is, omdat angst te maken heeft met straf” (1 Johannes 3:1; 4:7-9, 16-18, GNT).
Waarom roept de eerste engel ons dan op om God te vrezen?
Bij veel gelegenheden in de Bijbel betekent het woord vrees niet “terreur”, maar eerder “eerbied” of “respect”. Meestal wordt de bedoelde betekenis aangegeven door de context.
In de drieëntwintigste Psalm zingt David van zijn bevrijding nu de Heere zijn Herder is. “Ja, hoewel ik door het dal van de schaduw des doods loop, ik vrees geen gevaar: want u bent bij mij” (Psalm 23:4, KJV). Hier gebruikt David blijkbaar het woord vrees om “angst” of “vrees” te bedoelen. De vertaling van de Good News bijbel geeft dit favoriete vers weer: “Ook al ga ik door de diepste duisternis, ik zal niet bang zijn, Heer, want U bent bij mij”.
Hetzelfde woord vertaald “angst” wordt gebruikt in Psalm 128.
“Gezegend is iedereen die de Heer vreest, die op zijn wegen wandelt! U zult de vrucht van de arbeid van uw handen eten; u zult gelukkig zijn, en het zal goed met u zijn” (verzen 1, 2). Hier betekent het woord duidelijk “eerbied”, want er kan nauwelijks gezegd worden dat angstige mensen gelukkig zijn! Het Good News vertaling interpreteert dezelfde text: “Gelukkig is de persoon die eerbied heeft voor de Heer”.
Het is in dezelfde zin dat Salomo leerde dat “het beginsel van wijsheid is de vreze des Heeren” (Spreuken 9:10). Dat wil zeggen: “Om wijs te zijn moet u eerst eerbied hebben voor de Heer” (GNT).
God heeft ons veel te leren. Maar tenzij wij bereid zijn om eerbiedig en stil in Zijn tegenwoordigheid te staan, kunnen wij Hem niet horen spreken. Elke leraar beseft dat er, tenzij er respect en orde in de kamer is, heel weinig kan worden geleerd.
Vroeg in het Bijbelse verhaal kwam God naar beneden op de berg Sinaï om tot zijn volk te spreken. De hele berg beefde van de aanwezigheid van de Heer. Er was donder en bliksem, brand en rook, en het geluid van een zeer luide bazuin. En God zei tot Mozes: “Houd het volk terug. Als iemand zelfs maar de berg aanraakt, moet hij sterven. Of het nu mens of beest is, hij moet gestenigd of geschoten worden. Laat er een grens rond de berg worden gesteld. Als iemand doorbreekt, zal ik hem verslinden!” (zie Exodus 19:10-25).
Het volk was doodsbang. “Zij beefden van angst en stonden ver weg. Zij zeiden tot Mozes: “Als u tot ons spreekt, zullen wij luisteren; maar wij zijn bang dat als God tot ons spreekt, wij zullen sterven” (Exodus 20:18, 19, GNT).
Maar Mozes stelde het volk gerust dat het niet nodig was om bang te zijn. Mozes wist de waarheid over God. Hoewel hij altijd met diepste eerbied en ontzag naar hem toe kwam, was hij niet bang. Het volk stond vroeger in ingang van hun tenten en keek toe hoe Mozes naar binnen ging om God te ontmoeten in het Tabernakel. En daar zou de Heer tot Mozes spreken “van aangezicht tot aangezicht, zoals een man met zijn vriend spreekt” (Exodus 33:11).
Bedenk hoe onbevreesd maar eerbiedig Mozes antwoordde op Gods aanbod om Israël te verlaten en in plaats daarvan een groot volk van hem te maken (zie Numeri 14:11-19).
De hele weg van Egypte naar de Sinaï had het volk gemopperd en geklaagd, het volk vergat de wonderbaarlijke verlossing aan de Rode Zee en Gods overvloedige voorziening van water en voedsel. Hoe kon God de aandacht van zulke mensen krijgen en het lang genoeg vasthouden om meer van de waarheid over zichzelf te onthullen?
Zou Hij zachtjes tot het volk spreken, met een “nog kleine stem”, zoals Hij jaren later tot Elia zou spreken bij de ingang van de grot (1 Koningen 19:12)? Moet hij zitten en huilen over Israël zoals hij eeuwen later zou doen, zittend op een andere berg en huilend over zijn volk in Jeruzalem? (Zie Lukas 19:41-44; 13:34).
Alleen een dramatische vertoning van zijn majesteit en macht kon de eerbied van die onrustige menigte in de woestijn afdwingen. Maar wat een risico zou God daarbij lopen om verkeerd begrepen te worden als een angstaanjagende godheid, net zoals Satan beweerde dat hij was! Zou dit niet recht in de hand van zijn vijand spelen in de grote strijd?
Maar het was of dit risico lopen of het contact met zijn volk verliezen. En de Heere is niet bereid om zijn volk te laten vergaan, zonder te zijn ingelicht en gewaarschuwd. Hij is bereid om het risico te lopen om tijdelijk gevreesd, zelfs gehaat te worden, in plaats van het contact met zijn kinderen te verliezen.
Ouders en leraren moeten dit risico goed kunnen begrijpen. Stelt u zich eens voor dat u een leraar voor de basisschool bent die bekend staat om zijn waardigheid en houding. In al uw jaren van lesgeven heeft u het nooit nodig gevonden om uw stem te verheffen tot uw jonge leerlingen.
Maar nu heeft de directeur u zojuist bij de deur geïnformeerd dat het gebouw in brand staat en dat u de kinderen zo snel mogelijk de kamer moet laten verlaten.
U draait zich om en kondigt rustig aan dat het gebouw in brand staat. Maar de kamer is erg lawaaierig na de opwinding van de pauze. Niemand merkt dat u daar voorin staat. Zou u uit liefde voor uw kamer vol kinderen willen schreeuwen? Zou u er nog steeds niet aan denken om op het bureau te klimmen en zelfs een of twee gummetjes te gooien? De kinderen zouden eindelijk dit buitengewone zicht kunnen opmerken – hun zachtaardige lerares schijnt voor het eerst boos te zijn, schreeuwend en gebarend zoals ze haar nog nooit eerder hebben gezien! Ze zouden verdoofd in hun stoeltjes kruipen, misschien bang voor wat ze zagen.
“Nu, kinderen, ga alstublieft niet naar huis en aan uw ouders vertellen dat ik boos was op jullie”, zou u kunnen zeggen. “Ik probeerde alleen maar jullie aandacht te krijgen. Kijk, kinderen, het gebouw staat in brand en ik wil niet dat iemand van jullie gewond raken. Dus laten we snel in de rij gaan staan en door die deur naar buiten stappen”.
Wat getuigt van groter liefde? Om te weigeren je stem te verheffen, zodat de kinderen niet bang worden gemaakt? Of om het risico te lopen om gevreesd en onwaardig te worden om de kinderen onder uw hoede te redden?
De Bijbel is een verslag van de risico’s die God heeft willen lopen om zo verkeerd begrepen te worden, van de moeite die hij bereid is te doen om in contact te blijven met zijn volk, om zich te buigen en hen te bereiken waar ze zijn, om een taal te spreken die ze kunnen respecteren en begrijpen.
Ditzelfde risico loopt hij elke keer als hij zijn mensen disciplineert.
“Voor wie de Heere liefheeft, die kastijd hij” (Hebreeën 12:6, KJV). De vertaling “kastijd” suggereert alleen het idee van straf. Maar het Griekse woord is daartoe niet beperkt. Het betekent “opvoeden”, “trainen”, “corrigeren”, “disciplineren”, wat allemaal kan vragen om incidentele bestraffing, maar altijd voor het doel van instructie.
Deze uitleg van het liefdevolle doel van Gods discipline heeft Salomo opgenomen in zijn verzameling van spreekwoorden.
Mijn zoon, verwerp de vermaning van de Heere niet
en heb geen afkeer van Zijn bestraffing,
want de Heere straftwie Hij liefheeft,
zoals een vader doet met de zoon die hij goedgezind is.
— Spreuken 3: 11, 12
Hebreeën 12:5-11 citeert dit Oude Testament spreekwoord en dringt er dan op aan dat Gods kinderen de bemoedigende betekenis niet over het hoofd zien.
En u bent u de vermaning vergeten waarmee u als kinderen wordt aangesproken ̶
‘Mijn zoon, acht de bestraffing van de Heere niet gering en bezwijk niet,
als u door Hem terechtgewezen wordt.
Want de Heere bestraft wie Hij liefheeft, en Hij geselt iedere zoon die Hij aanneemt.’
Als u bestraffing verdraagt, behandelt God u als kinderen.
Want welk kind is er dat niet door zijn vader bestraft wordt?
Maar als u zonder bestraffing bent, waar allen deel aan hebben gekregen, bent u bastaarden en geen kinderen. En verder hadden wij onze aardse vaders als opvoeders, en wij hadden ontzag voor hen. Zullen wij ons dan niet veel meer onderwerpen aan de Vader van de geesten, en leven? Want zij hebben ons wel voor een korte tijd naar het hun goeddacht bestraft, maar Hij doet dat tot ons nut, opdat wij deel krijgen aan Zijn heiligheid. En elke bestraffing schijnt op het moment zelf wel geen reden tot blijdschap te zijn, maar tot droefheid. Maar later geeft zij hun die erdoor geoefend zijn een vreedzame vrucht van gerechtigheid.
Ik realiseer me nu hoezeer mijn eigen ouders het risico liepen om verkeerd begrepen te worden telkens als ze een of andere hoognodige discipline aan de dag legden. De gebruikelijke plaats voor de bestraffing was in de voorhal van ons twee-verdieping huis in Engeland. Aan de ene muur stond een hoog meubelstuk met een spiegel, plaatsen voor hoeden en paraplu’s, en een lade in het midden voor handschoenen. In de lade waren twee leren ceinturen. In de verbeelding hoor ik nog steeds het geritsel van het handvat op die lade en het geritsel van de ceintuur als Moeder haar keuze heeft gemaakt. Dan gingen we samen verder naar de trap.
Nadat Moeder zat en de dader de juiste houding had aangenomen, was het haar gewoonte om de aard en de ernst van het gepleegde vergrijp te bespreken, alles aan het ritmische zwaaien van de ceintuur. Hoe ernstiger het misdrijf, hoe langer het duurde voor moeder om het te bespreken!
Ik kan me niet herinneren dat ik ooit gedacht heb in die pijnlijke positie, “Hoe aardig en liefdevol van mijn moeder om mij zo te disciplineren! Hoe genadig is zij om het risico te lopen om verkeerd begrepen te worden of misschien dat ik haar zou haten en haar uit angst zou gehoorzamen!” Integendeel, het lijkt erop dat ik op dat moment heel andere gevoelens heb.
Maar toen het allemaal voorbij was, moesten we op de onderste trap gaan zitten en even nadenken over de ervaring. En voordat we weer konden rennen en spelen, moesten we altijd Moeder vinden waar ze was, en er zou geknuffeld en gekust worden en gerustgesteld worden dat het vanaf nu beter zou gaan.
Soms kwam het berouw een beetje traag op gang. Ik kan me herinneren dat ik naar een hogere trap klom, zodat ik door het glas-in-loodraam naar de bloemen rond het gazon kon kijken. Maar het was moeilijk om lang boos te blijven of bang te blijven. Want moeder leek nooit haar geduld te verliezen. We wisten dat ze niets voor ons kinderen zou doen en dat er geen grens was aan haar bereidheid om te luisteren naar alles wat we te vertellen hadden. Ze leek zo trots op onze successen en zo begripvol toen we faalden.
Kort na de dood van Moeder bezocht ik die onderste trap weer voor het eerst in negenendertig jaar. De glas-in-lood ramen waren er nog steeds, maar de trap leek wat lager toen ik er deze keer op zat. Op de een of andere manier kon ik me de pijn en de schaamte helemaal niet meer herinneren. Maar ik hoop dat ik de betekenis van die ervaringen met Moeder op de onderste trap nooit zal verliezen. Ze had ons geholpen om een essentiële waarheid over God te leren. Niet dat we het meteen begrepen. Moeder was bereid om te wachten. En als we waren opgegroeid uit angst en haat voor die tijden van discipline en straf, dan zou dat haar hart hebben gebroken. Maar ze hield van ons genoeg om dat risico te lopen.
De boodschap van de Bijbel is dat we op God kunnen vertrouwen om genoeg van zijn volk te houden om ditzelfde risico te willen lopen. Het is waar dat als wij aandringen om onze eigen weg te gaan, God ons uiteindelijk zal laten gaan. Maar Hij geeft ons niet gemakkelijk op. Hij overtuigt; hij waarschuwt; hij disciplineert. Hij zou veel liever rustig met ons spreken, zoals hij uiteindelijk ook met Elia zou kunnen doen. Maar als we de nog kleine stem niet kunnen horen, zal Hij spreken door middel van een aardbeving, wind, en vuur.
Soms, op zeer kritische momenten, is het nodig geweest voor God om extreme maatregelen te gebruiken om onze aandacht en respect te krijgen. Op zulke momenten is onze aarzelende eerbied grotendeels het resultaat geweest van angst. Maar God heeft daardoor weer een kans gekregen om te spreken, om ons opnieuw te waarschuwen voordat we hopeloos buiten bereik zijn, om sommigen van ons terug te winnen voor het vertrouwen – en om te ontdekken dat er echt geen reden is om bang te zijn.
Jezus zei dat Hij wil dat wij allen zijn vrienden zijn (Johannes 15:14, 15). Zou dit ook voor de Vader kunnen gelden? Beschouwt God ons van harte, zelfs met respect, alsof we niet alleen zijn kinderen zijn, maar ook zijn vrienden?
Filippus vroeg Jezus hierover op een dag: “Laat ons de Vader zien, Heer, en wij zullen tevreden zijn.
“Ben ik zo lang bij je geweest’, keerde Jezus terug, ‘zonder dat je me echt kent, Filippus?’” (Johannes 14: 8,9, Phillips).
Maar de discipelen vroegen niet naar Jezus. Zij hielden van Hem. Ze verwelkomden zijn uitnodiging om zijn vrienden te zijn. Zij voelden zich verrassend comfortabel in de aanwezigheid van Hem die zij aanbaden als Gods Zoon.
Wat zij wilden weten was de waarheid over de God die op de berg Sinaï had gedonderd, die de wereld had verdronken in de vloed, die Sodom en Gomorra had vernietigd; de God die Nadab en Abihu had verteerd en de aarde had geopend om de opstandige Korach, Datan en Abiram op te slokken, die de steniging van Achan had bevolen en het vuur van de hemel op de berg Karmel had neergehaald.
“Jezus, zou de Vader kunnen zijn zoals u?
En de Heer antwoordde: “De mens die Mij heeft gezien, heeft de Vader gezien. Hoe kunt u zeggen: ‘Laat ons de Vader zien?’ Gelooft u niet dat Ik in de Vader ben en dat de Vader in Mij is? (verzen 9, 10, Phillips).
De Vader is net zo genadig en liefdevol als de Zoon. Hij is net zo begripvol en bereid om te vergeven. Daarom kon Jezus zijn discipelen vertellen dat wanneer Hij naar de hemel terugkeerde, het niet nodig was dat Hij de Vader zou smeken om goede dingen voor hen te doen. “Ik hoef geen belofte te doen om de Vader voor u te smeken, want de Vader houdt van u” (Johannes 16:26, 27, Phillips).
“En wat betreft die schrijnende verhalen over tucht en dood,” zou Jezus hebben kunnen vervolgen, “moet u niet denken dat de Vader minder barmhartig is dan Ik. Ik was het die Israël door de woestijn leidde. De instructies aan Mozes waren de mijne.
Paulus begreep dit toen hij schreef en gebruik maakte van het bekende Bijbelse symbool van de rots: “Zij allen dronken namelijk uit een geestelijke rots, die hen volgde; en die rots was Christus” (1 Korintiërs 10:4, NEB).
Sommigen vinden het moeilijk om God te aanbidden als zowel oneindige schepper als zachtaardige vriend. Wanneer de angst weg is, wanneer er geen vertoon van majesteit en macht is, lijkt de eerbied te vervagen.
Zolang Jezus de menigte op wonderbaarlijke wijze voedde, de zieken genas en de doden opwekte, was het volk bereid om Hem te aanbidden en tot koning te kronen. Maar toen Hij zijn vijanden met zulk een zachtmoedigheid antwoordde, toen Hij de zondaars met zulk een geduld en respect behandelde, toen Hij uitlegde dat zijn koninkrijk niet met geweld zou worden opgericht, toen Hij zich op Golgotha nederig onderwierp aan zulk een misbruik, vertrokken de meeste van zijn volgelingen of spotten met zijn aanspraak om de Zoon van God te zijn.
Judas was een van hen die genade met zwakheid verwarde. Toen Jezus knielde om de voeten van de discipelen te wassen, verachtte Judas Hem om zijn nederigheid. De god Judas repecteerde kon zichzelf nooit op zo’n manier vernederen.
Wat inspireert u tot grotere eerbied en aanbidding: de angstaanjagende vertoning van Gods kracht op de berg Sinaï of het beeld van de grote Schepper die stilletjes huilt op de Olijfberg?
Wat bezielt u nog meer: het vuur op de Karmelgebergte of het nog kleine stemmetje bij de ingang van de grot?
Misschien heeft u de verschrikkingen van de berg Sinaï, de wind, de aardbeving en het vuur nog nodig. Als dat zo is, mag God ze voor u verzorgen. Want Hij geeft genoeg om ons te ontmoeten waar we zijn en te spreken op een manier die we kunnen begrijpen.
Maar als we van de berg Sinaï naar de Olijfberg zijn gegaan, en niets beweegt ons meer dan de schoonheid en het stille gezag van de waarheid; als het verhaal van de berg Sinaï en het verhaal van de Olijfberg ons ertoe hebben gebracht om God te zien als zowel een majestueuze koning als een genadige vriend, dan hebben we geleerd hoe we God met eerbied maar zonder vrees kunnen aanbidden.
Als wij God hebben toegestaan zich te openbaren door alle verschillende verhalen en leerstellingen van de Schrift, als wij hebben geleerd de Bijbel in zijn geheel te zien en alle delen ervan in verband te brengen met het ene centrale thema ̶ het eeuwige Goede Nieuws over onze genadige en betrouwbare God ̶ dan zijn wij bereid enkele van het meest angstaanjagende woorden in alle zesenzestig boeken te lezen, de boodschap van de derde engel van Openbaring 14:
“En een andere engel, een derde, volgde hen, zeggende met luide stem, als iemand het beest en zijn beeld aanbidt en een merkteken op zijn voorhoofd of op zijn hand ontvangt, zal hij ook drinken van de wijn van de toorn van God, die onvermengd is ingeschonken in de drinkbeker van zijn toorn, en gepijnigd worden in vuur en zwavel voor het oog van de heilige engelen en van het Lam. En de rook van hun pijniging stijgt op tot in all eeuwigheid, en zij die het beest en zijn beeld aanbidden, hebben dag en nacht geen rust, evenmin als iemand die het merkteken van zijn naam ontvangt‘ ” (verzen 9-11).
God moet het haten om zo tot ons te moeten spreken. Maar Jezus voegt zich bij zijn Vader door ons deze boodschap te zenden (zie Openbaring 1:1; 22:16). Degene die zei “Zalig zijn de zachtmoedigen” moet een dringende reden hebben om ons in zulke angstaanjagende woorden te waarschuwen.
De Bijbel heeft ons voorbereid op het begrijpen van de symbolische woorden. Het beest en zijn beeld zijn al genoemd als vertegenwoordiger van Gods vijanden in de grote strijd, en het merkteken als het teken van trouw aan de leugen van Satan (zie Openbaring 13). Het vuur dat “voor eeuwig” duurt is al vergeleken met het branden van een stoppelveld (Maleachi 4:1); het is als het “eeuwige vuur” dat Sodom en Gomorra vele eeuwen geleden volledig heeft verteerd (Judas 7). En opdat de angstaanjagendheid van de waarschuwing ons niet zou doen twijfelen aan de genadevolle doeleinden van God, zendt Hij de eerste en tweede engelen met boodschappen die ons voorbereiden op de derde.
De eerste engel herinnert ons aan de eeuwige waarheid. Hij roept alle mensen overal op om een beslissing te nemen over God. Vinden wij het gewicht van het bewijs een voldoende basis voor ons trouw? Kunnen we vertrouwen hebben in Degene die het hele uitgestrekte universum heeft geschapen en Hem aanbidden?
De tweede engel herinnert ons aan de valsheid en de bedrieglijkheid van Gods vijanden. Elk systeem dat gebaseerd is op de leugens van Satan is gevallen in verdorvenheid en nederlaag.
Dan waarschuwt de derde engel voor de gevolgen. Het is niet de wil van God, dat iemand ten onder gaat. Niets is eenvoudiger in de hele Schrift! Maar als wij de leugens van Satan verkiezen boven de waarheid, als wij volharden in het verwerpen van Gods inspanningen om te redden en te genezen, dan is er niets anders dat Hij kan doen dan ons droevig uitleveren en ons loslaten aan het vreselijke gevolg van onze eigen opstandige keuze. Dit is wat het betekent om Gods toorn ongemengd met barmhartigheid aan het einde te ervaren. En als we niet genezen zijn en klaar zijn om weer in Zijn aanwezigheid te leven, zal de levengevende heerlijkheid van Hem die liefde is, alles verslinden wat uit harmonie is als Hij komt.
God zou alles doen om ons te behoeden voor deze laatste vernietiging. Denk aan wat Hij al gedaan heeft! Maar wat kan hij doen met hen die niet ontroerd zijn door de overtuigende aantrekkingskracht van de nog kleine stem? Wat kan hij doen met hen die niet geroerd worden door de boodschappen van de profeten door de jaren heen – zelfs niet door het trieste verhaal van Hosea? Hoe kan hij degenen die doof zijn wakker maken, zelfs voor de donders van de Sinaï? Hoe kan hij hen bereiken die niet eens geraakt zijn door wat er op Golgotha is gebeurd en die niet gewaarschuwd zijn door de aard van de dood van Christus, hoe vreselijk is de uiteindelijke gevolgen van de zonde?
Onze hemelse Vader staat op het punt om getuige te zijn van het verlies van grote aantallen van zijn kinderen. Voor een laatste keer verheft Hij zijn stem. Hij ̶ de genadige, die zoveel liever tot ons spreekt over de waarheid — verheft zijn stem voor de laatste keer in een ontzagwekkende waarschuwing en oproep: “Als je geneigd bent mij te verlaten, moet ik je laten gaan! Maar als ik u opgeef, zult u worden vernietigd!”
De duivel zou ons deze boodschap verkeerd laten begrijpen als de woorden van een woedend God, die nauwelijks liefdevol is. Maar deze vreselijke waarschuwing dient alleen om het eeuwige goede nieuws te bevestigen. U zou de God die wij aanbidden kunnen vertrouwen om deze drie laatste boodschappen naar de wereld te sturen. In deze laatste dagen voor het einde zou hij zijn kinderen niet onverlicht en onwetend achterlaten.
En achter de angstaanjagende formulering van de boodschap van de derde engel staat de God van Hosea die roept: “Waarom zult u sterven? Hoe kan ik u opgeven! Hoe kan ik u laten gaan!”
Zo een God kunnen wij zonder angst aanbidden.
