Er staat centraal in de “koninklijke wet van de vrijheid” een bevel om de Sabbat te herdenken. Is dit misschien een geval waarin God een willekeurige eis aan zijn volk heeft gesteld, alleen maar om zijn gezag te tonen en hun bereidheid om te gehoorzamen op de proef te stellen? Maar de hele boodschap van de Schrift is dat er geen willekeur is in God. Paulus heeft uitgelegd dat Gods wetten zijn gegeven om ons te helpen, om ons te beschermen in onze onwetendheid en onvolwassenheid, om ons terug te leiden naar het vertrouwen.
De eerste engel van Openbaring 14 roept ons op om God, onze Schepper, te aanbidden. Dit herinnert ons eraan dat de eerste vermelding van de Sabbat in de Bijbel, aan het einde is van de scheppingsweek.
Hoe gemakkelijk zou God onze wereld in een enkel moment van de tijd hebben kunnen scheppen! In plaats daarvan, met het universum die meekeek, koos hij ervoor om het in zes dagen van vierentwintig uur te doen. Op de eerste dag was het gewoon “Laat er licht zijn”. Op de tweede dag, de derde dag, de vierde, de vijfde, onthulde God in ongehaast drama en majesteit zijn plannen voor onze aarde.
Op de zesde dag was deze wereld een prachtige plek.
Waar waren nu de beschuldigingen van Satan dat God zelfzuchtig was en streng? Keek naar de vrijheid die Hij Adam en Eva gaf, door ze naar zijn eigen beeld te scheppen, met individualiteit, vaardigheden om te denken en te doen. Hij schiep hen in staat om lief te hebben en te vertrouwen — of om in opstand te komen en in zijn gezicht te spugen!
God gaf Satan zelfs de kans om onze eerste ouders te benaderen bij de boom van de kennis van goed en kwaad. En God verborg die boom niet in een of ander donker hoekje van Eden. Hij plaatste die in het midden van de tuin, zodat Adam en Eva hem elke keer zouden zien als ze bij de levensboom kwamen eten (zie Genesis 2:9; 3:2). Natuurlijk konden we er op vertrouwen dat God niet zou toestaan dat zijn kinderen buiten hun macht om in verleiding werden gebracht om zich te verzetten (zie 1 Korintiërs 10:13). Dus waren de benaderingen van Satan beperkt tot de boom, en Adam en Eva werden gewaarschuwd om geen confrontatie met de sluwe vijand te riskeren.
Toen deelde God met ons — zoveel als hij kon met geschapen wezens — een deel van zijn eigen scheppingskracht. Hij ontwierp het zo dat wanneer een man en een vrouw samenkomen in de liefde, ze leven kunnen geven aan andere wezens ̶ kleine mensen gevormd naar het beeld van hun menselijke ouders! “Hebben veel kinderen,” zei de Schepper, “zodat uw nakomelingen over de hele aarde zullen leven en het onder hun controle zullen brengen” (Genesis 1:28, GNT).
Het universum zag dat alles zeer goed was. Liefde en bewondering voor God moeten geen grenzen hebben gekend. Waar waren de beschuldigingen van Satan, dat God geen respect had voor de vrijheid, of dat hij in zelfzucht gebruik maakte van Zijn gezag en macht?
“Op de zesde dag voltooide God al het werk dat hij had gedaan, en op de zevende dag rustte Hij van al zijn werk. God zegende de zevende dag en heiligde die, want daarop russte Hij van al Zijn werk, dat God schiep door het te maken” (Genesis 2:2, 3, NEB).
Zo vierde God en zijn universum de eerste zevende dag, de Sabbat. Het was niet de zevende dag van de mens. Het was slechts zijn tweede. Als het hoofddoel van de Sabbat is om elke week sinds onze schepping een rustdag te geven, dan zouden we elke donderdag de Sabbat moeten houden! Maar die eerste Sabbat was Gods zevende dag. Het was een dag waarop de Schepper het universum opriep om met hem de betekenis van wat hij had gedaan te vieren, om na te denken op de geopenbaarde waarheid zowel de valsheid van Satan’s aanklachten.
Het moet de engelen geleken hebben dat de grote strijd nu gewonnen was. Maar de ernstigste aanklacht van Satan moest nog worden ontkend. Hij had God ervan beschuldigd een leugenaar te zijn toen de Schepper zijn schepselen had gewaarschuwd dat de dood het gevolg is van de zonde. De gebeurtenissen van de scheppingsweek hadden deze beschuldiging niet behandeld. Duizenden jaren lang heeft God gewacht om zijn antwoord te geven.
Toen, op het meest gunstige moment, offerde God zich op in zijn Zoon om de waarheidsgetrouwheid van zijn woord te bewijzen. “Het is volbracht”, riep Jezus. Tegen de vrijdagavond van de kruisigingsweek waren alle vragen in de grote strijd volledig beantwoord. De meest schadelijke beschuldigingen van Satan waren volledig beantwoord.
En de volgende dag was er weer een Sabbat. Toen de Zoon van God in het graf lag te rusten, pauzeerde het hele uitziende universum om na te denken over de waarheid die in die laatste week van het leven van Jezus was geopenbaard en om de kostbare overwinning te vieren die op Golgotha was behaald. Satan was eindelijk volledig ontmaskerd. De betrouwbaarheid van God was eeuwig bevestigd.
Dit is de Sabbat die God aan zijn volk heeft verteld om te gedenken. Hij wist dat we elke week moesten pauzeren om herinnerd te worden aan de waarheid die de Sabbat vertegenwoordigt. De Sabbat is niet slechts een test van onze gehoorzaamheid. Gevangen in de grote strijd zoals we die nu zijn, hebben we de boodschap van de zevende dag nodig. Zoals Jezus tegen zijn discipelen zei: “De Sabbat is gemaakt voor het welzijn van de mens” (Marcus 2:27, GNT).
Door de hele Bijbel heen wordt de betekenis van de Sabbat herhaald en uitgebreid. Toen God de Tien Geboden op de berg Sinaï gaf, presenteerde Hij de Sabbat als een gedenkteken van de scheppingsweek, een herinnering dat Hij ons Schepper is en wij zijn geschapen wezens zijn.
Maar, zoals Johannes en Paulus hebben uitgelegd, degene die ons heeft geschapen was niemand anders dan Christus zelf (zie Johannes 1:1-3; Kolossenzen 1:16). De Sabbat herinnert ons er elke week aan dat Degene die ons kwam redden, Degene is die ons in het begin heeft geschapen. De zachtaardige Jezus die op Golgotha stierf, is ook de opperste, almachtige Schepper van het universum. God heeft niet een of andere ondergeschikte gestuurd om voor ons te sterven. De Schepper kwam zelf, degene die gelijk is aan God, want hij is God. Door de Sabbat van de scheppingsweek te heiligen, erkennen wij ons trouw in Jezus niet alleen als onze Verlosser, maar ook onze Schepper en onze God.
Wat voor soort persoon is dan onze God? Zou Hij net zo genadig en eerbiedig kunnen zijn van onze vrijheid net zoals de Zoon? Het antwoord komt elke Sabbat: God is net zoals Christus, want Christus is God.
Veel Christenen nemen de eerste dag van de week in acht als een gedenkteken van de opstanding van Christus. Het is toch een goede gedachte om op een zondagochtend te gedenken: Dit is de dag waarop Christus uit het graf is opgestaan. En op vrijdag zou het niet goed zijn om na te denken: Dit is de dag waarop Christus werd gekruisigd? En op donderdagavond, Dit is de tijd waarop Christus zijn discipelen in de bovenzaal ontmoette?
Maar de enige wekelijkse Sabbat waarover de Bijbel spreekt, is de dag die ons eraan herinnert dat de Persoon die als een zachtmoedig mens onder ons leefde, Degene zijn die leven voor ons gaf, zelf Degene is die ons gemaakt heeft, want 2ook Hij is God.
Onze verlossing omvat niet alleen vergeving, maar ook de genezing van de schade die de zonde heeft aangericht. Het is niet minder een wonder van de schepping om gevallen mensen te herstellen dan het was om ze in het begin volmaakt te maken. Geen wonder dat David bad zoals hij deed na zijn trieste ervaring met Batseba: “Schep mij een rein hart, o God” (Psalm 51:10).
Toen Mozes de Tien Geboden in het boek Deuteronomium herhaalde, noemde hij de exodus in plaats van de schepping als reden voor de naleving van de Sabbat: “Gedenk dat u in Egypte slaaf geweest bent en dat de Heere, uw God, heeft u met een sterke hand en een uitgestrekte arm u vandaar uitgeleid, en dat de Heere, uw God, u daarom geboden de dag van de Sabbat te houden” (Deuteronomium 5:15, NEB).
Dit is geen tegenstelling in de Schrift, noch een verval van het geheugen van de grote leider. Het doel van de Sabbat is ons te herinneren aan de waarheid over God. Hij is niet alleen onze Schepper, maar ook onze Redder en Verlosser. Degene die ons in het begin vrij heeft gemaakt, oefent nu zijn scheppingskracht uit om ons te bevrijden van elke vorm van slavernij en onze vrijheid terug te geven.
Een andere manier waarop de Sabbat dient om ons te herinneren aan de waarheid en om ons geloof in God te versterken wordt genoemd in Hebreeën 4. Daar wordt de Sabbat beschreven als een soort en voorproefje van de laatste rust en het herstel dat komen gaat. Zoals God aan het einde van de scheppingsweek van zijn werk rustte, zo blijft er een “sabbatsrus” voor het volk van God.
Toen de kinderen van Israël in het land Kanaän marcheerden, slaagden zij er niet in Gods rust in te treden vanwege hun gebrek aan vertrouwen. Zij bezaten het Beloofde Land, maar zij genoten niet van de sabbatsrus die het vertrouwen in God kan brengen. Vandaag de dag, als we ons vertrouwen in God behouden, kunnen we beginnen met het genieten van deze rust, zelfs in dit leven. En wij zullen de sabbatsrust ten volle binnengaan wanneer wij tot het hemelse koninkrijk worden toegelaten en Eden wordt hersteld.
Deze betekenissen van de Sabbat geven antwoord op de grote vragen die de geesten van de denkende mensen bezighouden, de basisvragen van de filosofie: Waar komen we vandaan? Waarom zijn we hier? Waar gaan we heen na onze dood? En de belangrijkste vraag is: Is er een God? Zo ja, hoe is hij dan? En wat wil Hij van ons mensen?
Waar komen wij vandaan? De Sabbat heeft ons er altijd aan herinnerd dat “in het begin God de hemelen en de aarde heeft geschapen” (Genesis 1:1).
Waarom zijn wij hier? Wat is het grote doel van het leven? Hoe bereiken we het grootste goed in het leven? De Sabbat heeft ons er altijd aan herinnerd dat het grote doel van het leven ons heil is, ons herstel van het beeld van God door vertrouwen in Hem die ons in het begin volmaakt heeft gemaakt.
Waar gaan we heen na onze dood? De Sabbat wijst naar de tweede komst van Christus, de laatste rust en het herstel dat nog moet komen.
Is er een God? Weten wij hoe Hij is en wat Hij van ons mensen wil? De Sabbat herinnert ons eraan hoe God zichzelf heeft geopenbaard — op zoveel manieren, maar vooral door zijn Zoon.
Aangezien de Sabbat zo belangrijk is, was het niet buitengewoon dat de grote tegenstander zou proberen haar te vernietigen. Het doel van Satan is om het vertrouwen in Christus te vernietigen, om ons vertrouwen in Hem als de Schepper te ondermijnen, en zo het getuigenis van Jezus van de waarheid over zijn Vader teniet te doen. Maar Satan kon nauwelijks hopen dit te bereiken zolang de mensen alles wat door de Sabbat wordt vertegenwoordigd, blijven erkennen. Daarom leende hij zijn invloed aan de verwaarlozing van de Sabbat of aan de verdraaiing van de betekenis ervan.
Ik hou van de wijze waarop Moffatt, Ezechiël 20:12 heeft geïnterpreteerd: “Ik heb hen mijn Sabbat gegeven, om de band tussen mij en hen te markeren, om hen te leren dat ik het ben, de Eeuwige, die hen onderscheidt”. De laatste boodschap van God aan de wereld is het herstel van deze band. Het is geen wettische boodschap; het is geen waarschuwing aan de mensen dat zij de Sabbat en de andere geboden moeten houden, omdat zij anders vernietigd zullen worden. Integendeel, het is de boodschap van liefde en vertrouwen. En God gaf ons de Sabbat om ons elke week te herinneren aan dit overtuigende bewijs, dat de basis is van vertrouwen.
God heeft beloofd om onze wereld te herstellen, om haar weer terug te geven aan Zijn volk. Zoals Jezus in zijn Bergrede zei: “Zalig zijn die van een zachte geest; zij zullen de aarde beërven” (Matteüs 5:4, NEB). Maar voordat zij hun erfenis kunnen ontvangen, moet onze aarde eerst door het vuur gaan dat in de boodschap van de derde engel wordt beschreven. Dit “eeuwige” vuur (zie Judas 7) is zo intens dat Petrus zegt “de elementen zullen versmelten met vurige hitte, de aarde ook en de werken die er zijn zullen worden verbrand” (2 Petrus 3:10, KJV).
Wanneer het vuur de reiniging van onze aardbol heeft voltooid, zal God de wereld opnieuw scheppen. Zoals “in het begin God de hemelen en de aarde heeft geschapen”, zo zal Hij uiteindelijk opnieuw scheppen. Johannes zei dat hij “een nieuwe hemel en een nieuwe aarde zag; want de eerste hemel en de eerste aarde waren voorbijgegaan” (Openbaring 21:1).
In de verbeelding heb ik God afgebeeld hoe hij onze nieuwe wereld gaat laten scheppen. Hoe denkt u dat hij het deze keer zal doen? Natuurlijk, net als in het begin, zou hij in een oogwenk kunnen creëren. Maar wat als hij het ongehaast, majestueuze drama van die eerste scheppingsweek zou herhalen! De grote strijd is voorbij. Het is nu niet meer nodig om de aanklacht van Satan te beantwoorden. Maar, geduldige leraar die hij is, zou God vragen willen beantwoorden die iemand zou kunnen hebben over dat eenvoudige Genesis-verslag?
Welke manier hij ook kiest, één ding zal in ieder geval anders zijn. Het is deze keer niet nodig dat God een Adam en Eva schept — alleen maar om de poorten van de Stad open te gooien en zijn kinderen terug te verwelkomen in hun huis in het Eden (zie Openbaring 21, 22).
De profeet Jesaja keek uit naar de dag waarop God “nieuwe hemelen en een nieuwe aarde” zou scheppen, en beeldt hij Gods gelukkige volk dat bijeenkomt om hun Schepper “van de ene Sabbat tot de andere” te aanbidden (Jesaja 65:17; 66:23, KJV).
Als God ons op de eerste Sabbat op de nieuwe aarde zou uitnodigen om samen met Hem en het uitziende heelal te vieren wat er allemaal is gedaan, zouden we dan klagen? Zouden wij bezwaar maken tegen het feit dat het houden van de Sabbat een willekeurige eis is, alleen maar om Gods gezag te tonen en onze bereidheid om te gehoorzamen op de proef te stellen?
Denk aan alles wat er te onthouden valt! En voor de eeuwigheid zal de Sabbat ons aan het bewijs blijven herinneren.
